Rok jubileuszowy 2025

1. Rok Jubileuszowy został ogłoszony przez Papieża Franciszka Bullą “SPES NON CONFUNDIT” (Nadzieja zawieść nie może).

2. Trwa od 24 grudnia 2024 r. do 6 stycznia 2026 r.

3. Motto Jubileuszu 2025 to „Peregrinantes in Spem – Pielgrzymi Nadziei.”

4. Jubileusz jest czasem duchowego odrodzenia i pojednania. Tematyka jubileuszu – nadzieja i pielgrzymowanie – zachęca wiernych do odkrywania radości płynącej ze spotkania z Chrystusem.

W czasie trwania jubileuszu, każdy pielgrzym, który nawiedzi bazyliki i kościoły jubileuszowe oraz spełni wszystkie wymagania duchowe przypisane odpustom, może uzyskać odpust zupełny, który uwalnia go od doczesnej i wiecznej kary za grzechy odpuszczone na spowiedzi. Odpust zupełny można także ofiarować za zmarłych.

5. Wśród starożytnych Hebrajczyków Jubileusz (zwany rokiem yōbel, „kozła”, ponieważ święto ogłaszane było dźwiękiem koziego rogu) został ustanowiony rokiem świętym. W tym okresie prawo mojżeszowe nakazywało powrót ziemi, której jedynym panem był Bóg, do jej dawnego właściciela, a niewolnicy odzyskiwali wolność. Zwykle wypadał co 50 lat. W epoce chrześcijańskiej, po pierwszym Jubileuszu w 1300 roku, cykl obchodów Jubileuszowych został wyznaczony przez Bonifacego VIII co 100 lat. Po petycji Rzymian do papieża Klemensa VI (1342) okres ten został skrócony do lat 50-ciu. W 1389 r. w celu upamiętnienia liczby lat życia Chrystusa to właśnie Urban VI chciał ustalić cykl jubileuszowy co 33 lata i ogłosił Jubileusz w roku 1390 r., którego niestety, w związku ze swoją śmiercią nie mógł celebrować i któremu ostatecznie przewodniczył nowy papież Bonifacy IX. Niemniej jednak w 1400 roku, po upływie ustalonych wcześniej 50-ciu lat, Bonifacy IX potwierdził darowanie win pielgrzymom, którzy przybyli wówczas do Rzymu. Papież Marcin V obchodził nowy Jubileusz Zwyczajny w 1425 r., otwierając po raz pierwszy święte drzwi w Bazylice św. Jana na Lateranie.

Ostatnim, który obchodził jubileusz co pięćdziesiąt lat był papież Mikołaj V w 1450 r., następnie, za sprawą Pawła II, okres pomiędzy jubileuszami został skrócony do 25 lat, a w 1475 r. nowy Rok Święty obchodził Sykstus IV. Od tego czasu zwyczajne Jubileusze odbywały się w sposób ciągły. Niestety, wojny napoleońskie uniemożliwiły obchody Jubileuszy w roku 1800 i 1850. Wznowiono je od roku 1875, po przyłączeniu Rzymu do Królestwa Włoch.

Oprócz Jubileuszy Zwyczajnych, obchodzone są także Jubileusze Nadzwyczajne ogłaszane ze szczególnych okazji, jak np. początki niektórych pontyfikatów, Nadzwyczajny Jubileusz Odkupienia w 1983 r. czy celebrowany w 2016 r. Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, ogłoszony przez Papieża Franciszka.

Kolejny Jubileusz Nadzwyczajny przypadnie na 2033 rok – 2000 lat od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

6. Oficjalną maskotką wydarzeń jest Luce, czyli „światło”. Luce symbolizuje „nadzieję w sercu” i odwołuje się do tematu jubileuszu „Spes non Confundit” (Nadzieja zawieść nie może). Jej buty, pokryte błotem, symbolizują trud pielgrzymki. W oczach Luce dostrzec można motyw muszli, nawiązujący do tradycji Camino de Santiago – jednej z najważniejszych tras pielgrzymkowych w Europie, prowadzącej do katedry w Santiago de Compostela, gdzie według tradycji spoczywa św. Jakub Apostoł. Muszla św. Jakuba, używana przez pielgrzymów od wieków, symbolizuje duchową podróż i wytrwałość w dążeniu do celu.

7. Znaczenie logo:

Logo przedstawia cztery postacie, symbolizujące ludzkość pochodzącą z czterech różnych zakątków ziemi. Obejmują się wzajemnie, aby ukazać solidarność i braterstwo, które jednoczą narody. Postać stojąca na samym przodzie przylega do krzyża. Jej postawa jest znakiem nie tylko wiary, ale również nadziei, której nigdy nie można porzucić, ponieważ potrzebujemy jej zawsze i przede wszystkim w najbardziej trudnych momentach. Warto przyjrzeć się falom i sile, która je wywołuje, aby zauważyć, że pielgrzymka życia nie zawsze odbywa się po spokojnych wodach. Często zarówno osobiste przeżycia, jak i różne wydarzenia na świecie, wzywają nas jeszcze mocniej do nadziei. Dlatego należy zwrócić uwagę na dolną część krzyża, swym kształtem przypominającą kotwicę, stabilizującą łódź podczas wysokiej fali. Jak wiemy, kotwica była często używana jako metafora nadziei. Kotwica nadziei to w rzeczywistości nazwa nadawana w żargonie morskim dryfkotwie, używanej przez łodzie do wykonywania manewrów awaryjnych w celu ustabilizowania statku podczas sztormu. Nie można pominąć faktu, że obraz ten ukazuje, iż podróż pielgrzyma nie jest faktem indywidualnym, ale wspólnotowym, naznaczonym rosnącym dynamizmem, który coraz bardziej przybliża nas ku krzyżowi. Krzyż nie jest bynajmniej statyczny, lecz dynamiczny, pochyla się ku ludzkości, jakby zmierzał w jej stronę, nie zostawiając jej samej, bez pomocy, ale zapewniając o swojej obecności i dając poczucie bezpieczeństwa płynącego z nadziei.